Corona

Want je hoort en leest het nog niet genoeg: corona, Corona, Covid-19, het nieuwe normaal, anderhalve meter afstand, blijf thuis, etc. Het is helaas even niet anders. Op het nieuws zie ik de ergste kant ervan, maar gelukkig hoor ik het om me heen weinig. Hierdoor wordt iedereen wat chiller, nonchalanter, wat meer relaxt, wat logisch is, maar niet te veel moet worden.

Het is allemaal erg lastig, voor de één nog lastiger dan de ander. Ik ben heel en heel dankbaar dat ik dit jaar al uit huis ben en denk veel aan kinderen/tieners die het slechter hebben getroffen. Mensen die zich thuis niet veilig voelen of geen thuis hebben. Mensen die nu heel veel moeten werken, of op een andere manier moeten werken of zelfs hun baan verliezen. Mensen die ziek zijn, mensen die nog zieker zijn en zelfs mensen die overlijden. Het wordt een beetje te veel.

Allemaal heel naar en het raakt iedereen, zo ook mij. Nogmaals, ik ben heel blij dat ik al uit huis ben, lekker mijn eigen plekje heb, gezellig samen met mijn vriend, financieel goed genoeg sta om het appartementje te behouden, dus zulke verschrikkelijke maanden waren het niet. Maar helaas, zijn wij wel heel en heel erg ziek geworden. We hebben gesproken met het OLVG, mijn huisarts en mijn tante die in de zorg werkt en positief is getest op corona. We hadden al zo een vermoeden toen we precies de coronaklachten hadden en deze drie hebben het voor ons bevestigd. Aangezien we niet zijn getest kunnen we het niet met duizend procent zekerheid zeggen, maar alles wijst erop dat we het hebben gehad.

Ik ben nog nooit zo en zo ziek geweest. Op 15 maart heb ik nog gewerkt en niets aan de hand. De volgende dag begon de quarantaine voor het grootste deel in Nederland en ik had opeens hoofdpijn twee dagen. Daarna keelpijn en de keelpijn werd heel snel erger en erger. Mijn stem klonk verschrikkelijk en mijn vriend had hetzelfde. Thuis een beetje uitzitten, wat in het begin geen probleem was. Totdat we gingen lopen, door ons kleine bij 30-vierkante meter appartementje en opeens buitenadem waren. Vooral mijn vriend, die steeds benauwder werd en echt vermoed was van naar de badkamer lopen. Ik kreeg ook een soort druk op mijn borst, het ene moment was het wel oké en dan werd het weer heel erg en erg pijnlijk. Je gaat je steeds beroerder voelen en die druk en benauwdheid is angstaanjagend. Je hoort slechte, maar soms ook goede dingen op het nieuws, maar je hebt geen idee wat er met jouw lichaam gaat gebeuren. Met de ergste dagen heb ik in de nacht elk uur een wekker gezet om te checken of wij beiden nog ademden. Op dag 10 was het echt het ergst en heb ik de huisarts gebeld, gezegd dat de klachten maar erger werden en niet goed wist wat ik moest doen. Die vertelde mij, zolang ik nog zinnen kon maken en niet helemaal stikte, zij mij niet kon doorverwijzen naar het ziekenhuis... Dat is eng. Het gevoel hebben dat je stikt, maar je moet nog wat meer stikken om geholpen te kunnen worden.

Het werd nog wat erger, dan ging het weer een dag beter, kreeg je hoop en de volgende dag was je weer kapot. Mijn vriend werd gelukkig beter en ik had verwacht dat ik ook snel beter zou worden. Helaas moest dat nog twee weken wachten, na al twee weken ziek zijn. Mijn conditie en immuunsysteem waren helemaal weg, helemaal kapot, waardoor ik de lulligste verkoudheid heb opgelopen en daardoor heel ziek ben geworden. Mijn hele hoofd zat vol met snot en slijm. Ik heb zeven wc-rollen er doorheen gejaagd, alleen maar met snot, dat geeft denk ik het beste aan hoeveel het was. Het leek echt maar niet te stoppen.

Eindelijk, na vier weken enorm ziek te zijn geweest, naar voelen, weinig slapen, bijna stikken, ook mentaal je rot voelen, was het voorbij. We konden weer naar buiten, langzaam naar werk, onze ouders en vrienden zien. Het was allemaal heel vervelend, maar hierdoor is elk moment buiten ons appartementje en je goed voelen wel extra fijn geworden.

Stay safe!